Feel like quitting? Think about why you started!
Door: Rianna Hijlkema
Blijf op de hoogte en volg Rianna
04 Mei 2014 | Nepal, Nepalgunj
Er gaat een pijnscheut door mijn kaak. Ik voel hoe ik mijn kiezen hard op elkaar duw. Het liefste zou ik heel erg hard weg willen lopen, de makkelijkste weg kiezen; mijn ogen sluiten voor wat ik hier zie…
Daar lopen we dan, op weg naar school. Het kleine bruine handje grijpt mij stevig vast. Ondanks dat wij geen gemeenschappelijke taal spreken, zijn wij vanaf dag 1 onafscheidelijk. Om half 5 springt hij om mijn bed heen, want hij vindt dat het tijd is om te spelen. Terwijl hij bij mij op schoot kruipt genieten wij een half uurtje later van ons ontbijt (rijst met daal). Na de afwas sleurt hij mij mee naar buiten om te gaan ‘badmintonnen’. En vanaf 8 uur vraagt hij elke 5 minuten wanneer hij nu eindelijk weer naar school mag.
Hij kan niet wachten om dat gebouw binnen te stappen. Ik daarentegen zou er het liefste met een grote boog omheen lopen. Maar weglopen gaat niemand iets helpen, dus zet ik mijn grootste glimlach op als we 20 minuten later samen het schoolterrein oplopen.
‘Meester Prithan komt vandaag een uurtje later, hij heeft examen dus ik wil dat jij zijn groep 8 overneemt’, de directeur wijst mij de weg naar het juiste lokaal en daar vliegen 45 enthousiaste leerlingen omhoog uit hun banken: ‘Goodmorning miss!’
Met grote ogen kijk ik om mij heen. In een ruimte van 2 bij 4 meter bevinden zich 45 leerlingen. De jongens zitten op de 5 bankjes aan de linkerkant en de meisjes op de 4 rechterbankjes. Achter in de klas is er nog 1 bankje vrij, dus ik vraag de 7 jongens die achter in de klas staan om op het achterste bankje plaats te nemen. Onbegrijpelijk kijken ze mij aan: ‘Miss, dat zijn geen meisjes hoor!’ klinkt het zacht naast mij. En na een ‘soort-van’ discussie blijft het bankje achterin de klas leeg.
‘Excuse me miss, are we allowed to sit down?’ fluistert een leerling op de voorste rij. ‘Ofcourse!’ roep ik verschrikt en zonder geluid gaan ze zitten en de zevental leerlingen blijft braaaf achter in de klas staan. ‘Drama lesson’ schrijf ik op het bord. ‘Kom jij eens naar voren’, ik loop naar een jongen op de derde rij en hij kruipt meteen in elkaar. De rest van de klas kijkt stilzwijgend toe. ‘Zou jij naar voren willen komen, want ik wil graag een spelletje doen.’ Voorzichtig kijkt hij omhoog en ik hoop dat ik hem met mijn blik kan overtuigen van mijn goede bedoelingen. Langzaam staat hij op en gaat voor de klas staan, de rest van de groep kijkt mij afwachtend aan. Na verschillende activiteiten (=pogingen tot) is na 60 minuten de les afgelopen.‘Bye Miss! Ik vond het echt een super les! Kom je morgen weer?’ Terwijl ik naar de volgende groep loop, denk ik na over mijn vervolg aanpak voor deze les van morgen. Want deze drama les (zonder interactive) was echt een drama!
Daar zit hij dan. Mijn kleine vriend, in het krappe kleuterklasje. Samen met zijn 38 klasgenootjes met de handjes over elkaar, geduldig op mij te wachten (waarschijnlijk zitten ze al zo vanaf het eerste lesuur).
Ik zie de blik van de leerkracht met een keurende blik over de groep gaan. Het lijkt wel alsof ze trots wil laten zien hoe netjes haar kinderen wel niet kunnen zitten, maar met een stok in de hand wekt dit bij mij geen enkele sympathie op. Het enige dat ik zie zijn 39 paar kleine, maar unieke mensjes die zich voorbereiden op een plekje in deze wereld. Mensjes die opgroeien in een cultuur waarin ze niet beter weten dan met harde hand aangepakt te worden. Mensjes, waarbij ik in hun blik de wilskracht kan zien voor het leren van nieuwe dingen.
‘Ik ga laten zien hoe het ook kan’, denk ik terwijl ik mijn fles mineraalwater in het hoekje van de klas zet. Het kost mij vandaag verbazingwekkend, maar 10 minuten om de kinderen uit hun bankjes te krijgen en een kring te vormen. Helaas heeft dit niets met taalbarriere te maken, maar met angst. Na verschillende liedjes en dansjes, tover ik een bal tevoorschijn. Al rollend consolideren wij de verschillende lichaamsdelen en ik zie dat de kinderen steeds een beetje vrijer worden. Plots suist daar de bal over mijn hoofd en 2 tellen later hoor ik een harde klap. De mevrouw die zichzelf ‘juf’ noemt sleurt hem aan zijn haren uit de kring en duwt hem in 1 van de bankjes. De resterende 15 minuten van de les draai ik op routine en daar kan ik me dus ook niets meer van herinneren. Nog 2 weken… nog 2 weken… gaat het door mijn hoofd. Maar langzaam verandert dat in … nog maar 2 weken… is dat genoeg om iets van ‘liefde’ achter te laten in deze armoede…
Terwijl mijn kleine vriend vrolijk babbelend in het Nepalees naast mij huppelt, schieten de tranen in mijn ogen. Daar lopen we dan, op weg naar huis. Hij met een kras op zijn hand en ik op mijn hart.
Daar lopen we dan, op weg naar school. Het kleine bruine handje grijpt mij stevig vast. Ondanks dat wij geen gemeenschappelijke taal spreken, zijn wij vanaf dag 1 onafscheidelijk. Om half 5 springt hij om mijn bed heen, want hij vindt dat het tijd is om te spelen. Terwijl hij bij mij op schoot kruipt genieten wij een half uurtje later van ons ontbijt (rijst met daal). Na de afwas sleurt hij mij mee naar buiten om te gaan ‘badmintonnen’. En vanaf 8 uur vraagt hij elke 5 minuten wanneer hij nu eindelijk weer naar school mag.
Hij kan niet wachten om dat gebouw binnen te stappen. Ik daarentegen zou er het liefste met een grote boog omheen lopen. Maar weglopen gaat niemand iets helpen, dus zet ik mijn grootste glimlach op als we 20 minuten later samen het schoolterrein oplopen.
‘Meester Prithan komt vandaag een uurtje later, hij heeft examen dus ik wil dat jij zijn groep 8 overneemt’, de directeur wijst mij de weg naar het juiste lokaal en daar vliegen 45 enthousiaste leerlingen omhoog uit hun banken: ‘Goodmorning miss!’
Met grote ogen kijk ik om mij heen. In een ruimte van 2 bij 4 meter bevinden zich 45 leerlingen. De jongens zitten op de 5 bankjes aan de linkerkant en de meisjes op de 4 rechterbankjes. Achter in de klas is er nog 1 bankje vrij, dus ik vraag de 7 jongens die achter in de klas staan om op het achterste bankje plaats te nemen. Onbegrijpelijk kijken ze mij aan: ‘Miss, dat zijn geen meisjes hoor!’ klinkt het zacht naast mij. En na een ‘soort-van’ discussie blijft het bankje achterin de klas leeg.
‘Excuse me miss, are we allowed to sit down?’ fluistert een leerling op de voorste rij. ‘Ofcourse!’ roep ik verschrikt en zonder geluid gaan ze zitten en de zevental leerlingen blijft braaaf achter in de klas staan. ‘Drama lesson’ schrijf ik op het bord. ‘Kom jij eens naar voren’, ik loop naar een jongen op de derde rij en hij kruipt meteen in elkaar. De rest van de klas kijkt stilzwijgend toe. ‘Zou jij naar voren willen komen, want ik wil graag een spelletje doen.’ Voorzichtig kijkt hij omhoog en ik hoop dat ik hem met mijn blik kan overtuigen van mijn goede bedoelingen. Langzaam staat hij op en gaat voor de klas staan, de rest van de groep kijkt mij afwachtend aan. Na verschillende activiteiten (=pogingen tot) is na 60 minuten de les afgelopen.‘Bye Miss! Ik vond het echt een super les! Kom je morgen weer?’ Terwijl ik naar de volgende groep loop, denk ik na over mijn vervolg aanpak voor deze les van morgen. Want deze drama les (zonder interactive) was echt een drama!
Daar zit hij dan. Mijn kleine vriend, in het krappe kleuterklasje. Samen met zijn 38 klasgenootjes met de handjes over elkaar, geduldig op mij te wachten (waarschijnlijk zitten ze al zo vanaf het eerste lesuur).
Ik zie de blik van de leerkracht met een keurende blik over de groep gaan. Het lijkt wel alsof ze trots wil laten zien hoe netjes haar kinderen wel niet kunnen zitten, maar met een stok in de hand wekt dit bij mij geen enkele sympathie op. Het enige dat ik zie zijn 39 paar kleine, maar unieke mensjes die zich voorbereiden op een plekje in deze wereld. Mensjes die opgroeien in een cultuur waarin ze niet beter weten dan met harde hand aangepakt te worden. Mensjes, waarbij ik in hun blik de wilskracht kan zien voor het leren van nieuwe dingen.
‘Ik ga laten zien hoe het ook kan’, denk ik terwijl ik mijn fles mineraalwater in het hoekje van de klas zet. Het kost mij vandaag verbazingwekkend, maar 10 minuten om de kinderen uit hun bankjes te krijgen en een kring te vormen. Helaas heeft dit niets met taalbarriere te maken, maar met angst. Na verschillende liedjes en dansjes, tover ik een bal tevoorschijn. Al rollend consolideren wij de verschillende lichaamsdelen en ik zie dat de kinderen steeds een beetje vrijer worden. Plots suist daar de bal over mijn hoofd en 2 tellen later hoor ik een harde klap. De mevrouw die zichzelf ‘juf’ noemt sleurt hem aan zijn haren uit de kring en duwt hem in 1 van de bankjes. De resterende 15 minuten van de les draai ik op routine en daar kan ik me dus ook niets meer van herinneren. Nog 2 weken… nog 2 weken… gaat het door mijn hoofd. Maar langzaam verandert dat in … nog maar 2 weken… is dat genoeg om iets van ‘liefde’ achter te laten in deze armoede…
Terwijl mijn kleine vriend vrolijk babbelend in het Nepalees naast mij huppelt, schieten de tranen in mijn ogen. Daar lopen we dan, op weg naar huis. Hij met een kras op zijn hand en ik op mijn hart.
-
04 Mei 2014 - 10:44
Willy Strampel :
Indrukwekkend , wat een lieve juffrouw ben je , -
04 Mei 2014 - 12:01
Cornelia:
De rillingen gaan door mijn lijf. Meid heb zoveel respect voor jou!!! Maar al die kleine lievdevolle gebaren zullen daar zeker een onuitwisbare indruk achterlaten. Veel succes xx -
04 Mei 2014 - 12:54
Mirjam:
Voel de tranen in mijn ogen opkomen... Pff! Heftig meid! Maar super goed van je!! X -
04 Mei 2014 - 15:13
Mem:
Ontroerend verhaal.
-
04 Mei 2014 - 17:24
Leona Poelstrs:
Je bent en blijft een TOPPER! Ik ben (weer) onder de indruk van al je prestaties en bevlogenheid! Dikke knuf!
-
05 Mei 2014 - 18:33
Gerdo:
Hoi Rianna,
Trots om zo'n juf in ons Team te hebben hoor! Ik hoop dat je in de laatste paar dagen "achter kunt laten" wat je wilde. Ik zie in ieder geval in je verhalen veel blije kinderen die genieten van de les van hun "witte" juf, die je vast een onvergetelijke maand bezorgt.
Groeten,
Gerdo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
