Keep calm and be Dutch!

“Happy King’s day miss Rianna!” Met mijn fluoriserende oranje jurk en een tas vol vlaggetjes en ballonnen stapte ik het lokaal binnen. Ontroerd keek ik naar mijn studenten, die allemaal hun best hadden gedaan om iets met de kleur oranje aan te trekken of om te doen. De een had een ketting van verschillende oranje flessendoppen gemaakt, de ander had een oranje potlood aan een touwtje om de nek hangen en weer een ander had van 3 oranje zakken een rokje gemaakt.
Na veel inquiry en interactie (dat is nog best lasting met studenten die niet gewend zijn om hun mond open te trekken!) sloten we de informatieve dag uiteindelijk om 19.00 uur af met oerhollands koekhappen (met mini-stroopwafels!). 29 vrolijke koppies verlieten het lokaal en een nog trotsere juf liep over straat terug naar haar Nepali pariwar (Nepalese familie) – een (konings)dag om nooit meer te vergeten!

Plotseling is hij verdwenen. Mijn grote (niets niet overdreven!) harige zwarte vriend die mij de afgelopen twee weken steeds vanuit een hoekje in de schuur in de gaten hield. Ging ik naar het toilet, dan keek hij mij met zijn grote zwarte ogen aan. Stapte ik onder de ijskoude (echt alles went!), dan zat hij daar met 1 poot omhoog. Maar nu is hij weg. Toen ik vanochtend (iets na 5 uur) met mijn slaperige hoofd naar het schuurtje liep en de deur open deed was hij er niet meer. Klaarwakker heb ik werkelijk alle hoeken en kieren bekeken, maar hij is echt verdwenen. Inmiddels is het 20.30 uur, ben ik net terug van mijn lessen en hij is nog steeds niet terug. Hoe erg ik hem ook vervloekt heb de afgelopen dagen, bezorgt hij mij op dit moment nog veel meer de kriebels.

Elke dag 2 zinnen leren, had ik mezelf bij aankomst voorgenomen. Maar nu, nog maar 2 weken verder is mijn Nepalese woordenschat al verder dan ik had kunnen dromen; dit met name door mijn Nepalese familie waar weinig tot geen Engels gesproken wordt. Van praktische zinnen als:

- Borrie bayo, prodeina danyabad (nee ik heb voldoende eten gehad, bedankt)
- Bottie balne/nibaunee (licht aan/uit)
- Kripaya toilet kata ho? (waar is het toilet)
- Thik cha (geen enkel probleem)
- Mero lagie tato panie ledienus? (mag ik gekookt water)

Tot handige zinnen voor op school:
- Amma timi banmo (herhaal wat ik zeg)
- Ke ho la.. (wat is…)
- Toca ne (sluit de deur)
- Timilai tagie lagyo? (ben je moe?)
- Timilai bogie lagyo? (heb je honger?)

Om mijn Nepalese familie Nederlands of Spaans te gaan leren heeft weinig zin, vandaar dat ik een aantal andere zaken aan bod laat komen; geef een knuffel voordat je vertrekt (niets mis mee!), afval gooi je in een afvalbak of in een plastic zak in ieder geval niet op de stoep of in een hoek! En respect moet je verdienen, niet afdwingen en een kind slaan helpt echt niet om ze naar je te laten luisteren.
En zo leren we allemaal weer een beetje van elkaar.

Maar er zijn zaken waar je je niet mee moet bemoeien. Hoe graag je dat misschien ook wilt.

De kleine meid zit inmiddels al een aantal dagen in haar donkere ruimte. Geen zonlicht en ook geen school. Ik vind het verschrikkelijk en ik heb mezelf er dan ook al een aantal keren op betrapt om de behoefte te hebben om de deur open te gooien, de zon op haar gezicht te laten schijnen om vervolgens keihard te roepen: ‘Zie je wel! Er gebeurt heus niets!’

Maar net als de waanzinnige gedachte dat blauwe plekken, bijtwonden van heksen zijn, je tijdens je ongesteldheid geen metaal aan mag raken en je een jaar lang alleen maar witte kleding mag dragen (en geen gezichtshaar mag hebben; nee dus ook geen wenkbrauwen!) na het overlijden van 1 van je ouders, zal ik ze ook dit wel niet uit hun hoofd kunnen praten.

Als ‘white person’ ben ik in de gunstige positie om de wereld van beide geslachten van dichtbij te kunnen ervaren en dat doet mij meer en meer beseffen dat je in dit land beter geboren kunt worden als jongen, dan als meisje. Ik neem het volgende gesprek (tussen mij en de zoon des huizes) van een aantal dagen geleden als voorbeeld:

Op het moment dat hij aan tafel schuift, stop ik de laatste hap in mijn mond en sta ik op op mijn bord af te wassen. Niet veel later loopt hij naar de ton met water en kwakt zijn bord er naast. Op het moment dat hij zich omdraait en weg wil lopen roep ik:

Ik: ‘Je moeder wast je kleren en ze kookt elke dag voor je, moet ze nu ook nog je bord afwassen?’
Hij: ‘Nee, dat kun jij toch doen. Ik wil trouwens ook dat je weet dat het niet netjes is dat jij eerder de tafel verlaat, terwijl de mannen nog niet klaar zijn met eten.’
Stomverbaasd kijk ik hem aan, maar al snel herstel ik en zeg met een brutale blik: ‘ Ik weet dat ik in jullie land en huis te gast ben en ik pas mij dan ook op alles zoveel mogelijk aan, maar dit heeft niets meer met cultuur te maken, maar met respet. Je moeder werkt net zo hard als jij en je vader doen, dus kun je best even je handen uit je mouwen steken en je eigen bord afwassen.’ Ik duw hem de spons in de handen en loop weg. Voordat ik de hoek om ga, zie ik dat hij met een verbluft gezicht neer hurkt en zijn bord onhandig begint te poetsen. Nog voordat ik een glimlach op mijn gezicht kan toveren, zie ik zijn moeder (al struikelend) aankomen rennen om vervolgens de spons uit zijn handen trekken. Ondanks dat ik er geen woord van kan verstaan, vermoed ik dat hij het volgende te horen krijgt: ‘Laat mij het maar doen, dat is geen werk voor jou jongen!’ Al schouder ophalend legt hij zijn bord neer loopt weg.

Ik zucht… Nee, iets veranderen is echt nog niet zo gemakkelijk...