Finding something good without looking for it...

‘Hello America!’ roept een jongetje. ‘Mero ghar Nederland ho!’ roep ik hem na. En schaterlachend rent hij er met zijn vriendjes vandoor.

Zoals voor de meeste mensen mijn witte verschijning (in the middle of nowhere) nog een hele verrassing is, zo gewoon ben ik inmiddels voor mijn familie en hun naaste omgeving. Hierdoor vergeten ze wel eens wat voor impact het heeft op andere mensen om mij zomaar mee te nemen op bezoek in een ander dorp. Op deze momenten besef ik zelf maar al te goed dat ik mij van mijn beste kant moet laten zien. Want voor de meeste dorpsmensen ben ik de eerste en de laatste witte persoon die ze ooit zullen ontmoeten. Het vertegenwoordigen van Europa en Amerika, is dan ook best een grote verantwoordelijkheid!

Ik heb een prachtige kant leren kennen van Nepal; de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen, de schitterende natuur, de glinstering in die kleine kinderoogjes die nog onschuldig de wereld in kijken en de rijkdom van mensen gebasseerd op ziel en niet op materiaal. Maar ook een schrijnende kant, waarin politieke machtspelletjes worden gespeeld, het onderwijs aan alle kanten schort en de grote armoede waarin de meeste mensen hier leven.

Ondanks dat ik de afgelopen weken keihard heb gewerkt, iedereen iets heb proberen mee te geven van de normen en waarden die in Europa zijn en mijn ervaringen te delen ben ik teleurgesteld. Teleurgesteld in het kleine beetje dat ik heb kunnen bereiken in de afgelopen maand. Het kleine beetje dat ik echt heb kunnen veranderen. Vooral de momenten dat ik de klas uitliep en de kinderen weer snel terug in hun bankjes schieten. De momenten dat de juf niet realiseert dat niet de stok respect afdwingt, maar je hart.

Maar wanneer het kleine mannetje zijn handje in de mijne schuift, de tante een prachtige armband om mijn arm schuift. De vader zegt: ‘We zullen ons zo vervelen als je er vanaf morgen niet meer bent!’ de moeder zegt: ‘Wanneer kom je weer terug?’ het nichtje zegt: ‘We zullen je allemaal zo ontzettend missen!’ En de zoon: ‘Je hebt een grote indruk achter gelaten op ons gezin, de kinderen van de school en ons dorp. Je hebt je volledig aangepast aan onze cultuur ik weet niet of iedereen dat zomaar zou kunnen. Wees niet teleurgesteld, je hebt het tenminste geprobeerd…en wij zullen je in ieder geval nooit meer vergeten…’

Meer en meer krijg ik het gevoel dat ik meer mee terug neem, dan dat ik heb achtergelaten……..

De kakkerlakken maken al huppelend over mijn bord geen indruk meer. Wel of geen elektriciteit maakt geen verschil. Een muurtje voor het wc-gat, is al luxe. De koude douche schrikt mij niet meer af. Bij het wakker worden kijk ik uit naar mijn bord met rijst en mijn biologische klok wekt mij al om 5 uur. Ja, het leven als een local in Nepal gaat mij best goed af.

Toch wordt het tijd om morgen weer eens in die andere wereld te kijken. Die wereld waarin ik straks weer ‘verder’ ga met mijn leven. Die wereld waarin ik morgen de deur open van mijn eigen appartement, met een koud wijntje op mijn balkon ga zitten. Die wereld waarin ik mijn koelkast zal vullen met eten, een warme douche zal nemen om vervolgens op mijn zachte matras langzaam in slaap te vallen.

Die wereld, waarin ik deze wereld een plekje zal moeten geven…....