All you need is less...

Zijn moeder legt mijn handen in de hare en neemt mij mee naar de ‘achterkamer’ waar de kinderen en oma inmiddels al liggen te slapen. Zacht begint ze in het Nepalees te mompelen en uit haar handgebaren begrijp ik dat ze mij mijn bed laat zien. Met een glimlach kijk ik haar dankbaar aan, maar zodra ze weg is kijk ik toch nog even stiekem onder het deken. Nee, precies wat ik al dacht, het is echt de harde vloer waar ik de komende maand op ga slapen. Ik plof neer en van vermoeidheid val ik gelukkig al snel in slaap.

Ffft… ffft… het geluid van een zwiepende bezem, zorgt er voor dat ik wakker schrik. Ik schiet overeind en voel meteen de gevolgen van het slapen op een stenen ondergrond. Beseffende dat dit na een aantal dagen vast wel weer zal gaan wennen, merk ik op dat iedereen inmiddels al is opgestaan. Ik voel mij onwijs schuldig over het feit dat ik zo heb kunnen uitslapen, maar al starend op mijn horologe besef ik dat het nog maar net 5 uur is geweest.
Op mijn slippers loop ik door de tuin naar het houten hokje. Ik hang mijn pyjama over de houten wand en sta bibberend te kijken naar de kraan die op 20 centimeter boven de grond is bevestigd. Hoe gaan we dit eens even doen? De emmer die er naast staat vul ik met water en bij elke golf glijdt er een koude rilling over mijn rug. Voordat ik in mijn kleren schiet, hang ik mijzelf nog even boven het gat en juist op dat moment valt het kwartje…
Met mijn slaperige hoofd heb ik namelijk de houten veger naast de emmer compleet over de kop gezien, en nu besef ik pas dat die emmer gebruikt wordt om het gat mee schoon te maken. Vol afgrijzen spring ik overeind, zwiep ik de kraan open en schep ik met mijn handen het koude water nogmaals over mijn rug.

‘ Was je handen, mijn moeder heeft ontbijt voor je gemaakt!’ Ondanks dat mijn handen na het douchen zeer hoogstwaarschijnlijk schoner zijn, hurk ik toch neer voor de grote ton met regenwater. Daarna zoek ik mijn balans op het wiebelende krukje in de ‘ keuken’ en doop ik mijn vingers in de rijst en ‘daal’. Lachend moet ik terug denken aan mijn eerste ervaring van afgelopen zomer.

(juli 2013) ‘Eten!’ gebaart zijn vader vriendelijk naar mij. De hele familie staat er omheen en kijkt afwachtend toe. Enigszins ongemakkelijk meng ik met mijn rechterhand de ‘daal’ door de rijst. Ik vraag me af hoe ik dit naar binnen ga werken zonder te knoeien. Lachend loopt zijn moeder de ‘keuken’ uit en spoelt haar bord om met het regenwater uit de ton. Daar zit ik dan en terwijl de hele familie toekijkt, schuif ik de rijst korrel voor korrel naar binnen.

‘Tringgg…tring…’ met een frame op 2 wielen staat hij voor mijn huis klaar, zodat wij samen naar school kunnen lopen. Meester Prithan is 18 jaar en zit in het tweede jaar van zijn ‘management’ studie. Elke ochtend staat hij om half 5 op, om zijn kleding te wassen en zijn ontbijt en lunch klaar te maken (rijst met daal). Van 6.00 – 10.00 zit hij in de college banken, om vervolgens door te fietsen naar zijn bijbaantje als leerkracht. Omdat hij grade 10 heeft afgerond mag hij zichzelf bevoegd basisonderwijs leerkracht noemen en na het afronden van grade 12 had hij les mogen geven op het voortgezet onderwijs.
Aangezien zijn ouders in een dorp 8 kilomter verderop wonen, fietst hij na zijn‘bijbaantje’ als leerkracht terug naar het kamertje dat hij huurt en begint hij met het koken van zijn avondeten (rijst met daal).Van 18.00 tot zonsondergang studeert hij voor zijn bachelor en zodra de zon compleet onder is kruipt hij, net als de rest van het dorp, onder de dekens. Zonder het (wij-verkopen-de-helft-van-onze-elektriciteit-aan-India) contract had hij waarschijnlijk nog veel langer kunnen doorstuderen.

Zodra we 10 minuten later op school arriveren staat de directeur mij al op te wachten. Vol trots laat hij het stenen gebouw zien waar 400 leerlingen ingepropt zitten; met 10 leerkrachten die net als meester Prithan grade 10 hebben afgerond en zichzelf nu volwaardig leerkracht mogen noemen. Na amper 15 minuten heb ik mijn eerste hartverzakking te pakken. Het kleine Nepalese handje maakt een akelig geluid, zodra de houten stok hard neer komt. Snel slikt hij zijn tranen in, want hij beseft (net als ik) dat dit de enige manier is om een tweede klap te voorkomen. Na 4 zeer lange, pijnlijke en onafgebroken uren is het dan eindelijk tijd voor de kinderen om voor 15 minuten een luchtje te scheppen. Terwijl ik om 13.00 uur het schoolterrein verlaat op weg naar het weeshuis merk ik dat ik flink van slag ben. Op het moment dat de oudste kinderen in stilte woorden van de ‘leerkracht’ dicteerden (auspicious, animal husbandry etc) waren de jongsten (3 jaar!) 4 uur lang aan de slag, om het Nepalese alfabet op papier te krijgen. En… geloof me, het is die ochtend helaas niet bij 1 stokslag gebleven.

Met een rare kriebel in mijn buik stap ik dan ook om 13.15 uur het weeshuis binnen. ‘Wat zal ik hier dan wel niet aantreffen!’ Maar van de ene verbazing val ik in de andere. In een grote kring wordt ik opgewacht door 25 kinderen die mij vanaf de grond met nieuwsgierige ogen aan zitten te kijken. Ik vertel ze over mijn familie, mijn reizen en zij vertellen mij over hun leventje, de kasten en Hetauda. Na een uurtje starten de kinderen met verschillende activiteiten waar in ze begeleiding krijgen van Nepalese vrijwilligers. Er wordt veel gelachen, gesproken en gevraagd en ik besef dat ik zojuist een in compleet andere wereld ben terecht gekomen.

Even na 19.00 uur loop ik 'mijn' straat in en zie ik mijn Nepalese familie voor de deur staan. ‘ Waar was je zo lang? Heb je wel iets gegeten? Je hebt vast trek, kom, wij hebben op je gewacht!’
En met mijn handen in een vol bord met rijst kijk ik hartverwarmend om mij heen.

It’s not what we have in life, but who we have in our life!