'Dochter! Je bent er!'

‘ Dames en heren, wilt u plaats gaan nemen op uw stoel, want over enkele minuten zullen wij de landing in gaan zetten.’ Met een zucht zet ik mijn ipod uit en staar uit het raampje. De moeizame gesprekken met de directie van de afgelopen maanden schieten door mijn hoofd:

“Sorry meneer de directeur, maar ik zou toch echt heel graag die maand onbetaald verlof willen opnemen. Nepal roept mij en ik heb helaas in die zes dagen in februari veel te weinig kunnen doen. Begrijp mij niet verkeerd, mijn leerlingen zijn echt onwijs belangrijk voor mij! Maar met een goede invalleerkracht weet ik zeker dat ze die 15 lesdagen zonder kleerscheuren door zullen komen. En… bij terugkomst zal ik ze uitgebreid gaan vertellen over de kinderen in Nepal die niet een zwembad in de tuin hebben, maar zelfs een rivier! En ik zal ze vertellen dat die rivier nooit gesloten is, zelfs niet in de winter! En dat ze dit water, naast het zwemmen, zelfs mogen gebruiken om hun kleding mee te wassen! Ik zal ze vertellen over de kinderen die niet meer aan sport hoeven te doen, omdat ze al elke dag hele afstanden mogen lopen om (vervuild drink)water te halen. En ik zal ze vertellen dat die kinderen niet elke dag vroeg op hoeven te staan omdat ze naar school moeten, maar omdat ze hun ouders mogen helpen bij allemaal klusjes. Ook zal ik ze vertellen dat deze kinderen hun eigen speelgoed maken en dat tennissen met een bundeltje elastiekjes en 2 plankjes hout echt veel leuker is dan zo’n gameboy. En ik ga ze vertellen dat de kinderen elke avond bij hun ouders in bed mogen slapen en dat zelfs oma er bij ligt. En dat de kinderen net zolang op mogen blijven, tot de ouders ook op bed gaan. (dat dit direct na zonsondergang is, omdat er zonder elektriciteit toch niet heel veel anders is te doen, zal ik er niet bij vergeten te vertellen). En ik wil ze laten inzien dat wij dankbaar moeten zijn voor de rijkdom die wij hebben en ik weet zeker dat dit van grotere waarde zal zijn dan al die werkwoordsvervoegingen en persoonsvormen bij elkaar. (…) Nee, maar natuurlijk, daarna zal ik de zinsontleding zeker weer gaan behandelen, dat beloof ik!

En met een ‘magere’ ja van de directie, begon ik aan de voorbereidingen: planningen maken voor de invalleerkracht, het schrijven van de rapporten en het voeren van de laatste gesprekken ter afsluiting van het semester. En toen mijn collega’s vervolgens met paasvakantie gingen, dook ik samen met mijn Spaanse collega nog voor drie dagen de studieboeken in bij een conferentie in Lissabon.

Zo raar was het dus eigenlijk ook niet, dat ik pas op het vliegveld van Madrid besefte, wat die rare kriebel in mijn onderbuik, van de afgelopen dagen had te betekenen.
Een maand mijn huis en mijn werk achterlaten moest te doen zijn. Mijn beste vriendin voor een maand achterlaten was even slikken, maar ook dat zouden we wel overleven (echt waar hoor Marjj!). Een maand vrijwilligerswerk (ondersteuning in een weeshuis, werken op een boardingschool en het helpen opstarten van een nieuwe NGO) zou ook wel los gaan lopen. Maar een maand bij mijn Nepalese familie verblijven? Een maand! Plotseling vlogen er allemaal gedachten door mijn hoofd. Zit de familie eigenlijk wel te wachten op die gekke blonde buitenlander met al haar eisen (sorry, ik kan jullie water echt niet drinken, zou het misschien gekookt kunnen worden?) met haar vreemde vragen (is er ook zeep?), haar westerse kledingstijl en haar gebrekkige beheersing van het Nepalees (zei ik ‘oom’? Ik bedoelde eigenlijk ‘bed’). En zou oma het echt niet erg vinden dat ik weer knus tussen haar en de neefjes en nichtjes de nacht doorbreng?
Die paar dagen in de zomervakantie en in februari was het misschien allemaal nog schattig, maar zou dat het ook nog zijn na een week? En zou….

Vanuit het vliegtuigraampje zie ik door de wolken, de bergen en de dorpjes van Nepal steeds dichterbij komen. Ondertussen zie ik in de weerspiegeling van datzelfde raampje mijn glimlach steeds groter worden. De man bij de paspoort controle stempelt met een vrolijk gezicht mijn 30-dagen visum in mijn paspoort. Ik zwaai mijn backpack over mijn schouder en verlaat met een stralend gezicht het vliegveld van Kathmandu.
(...een 6 uur hobbelende motor rit later)
Terwijl hij mijn backpack in een hoekje op de stoffige vloer zet, stap ik over de stenen richel die als afscheiding dient tussen het huis en de weg. Vanuit de ‘achterkamer’ komt zijn vader met een grote grijns naar mij toe lopen: “Dochter! Je bent er!” Hij slaat zijn armen om mij heen en op slag ben ik de lange reis, de twee slapeloze nachten en al mijn twijfels vergeten.

Hetauda, I’m home!