If not now.... then when..?

Dat was wat ik dacht toen ik afgelopen zaterdagavond het aanbod kreeg om mee te rijden naar Hangzhou (180 km ten zuid westen van Shanghai).
Moet ik er wel bij vertellen, dat ik die zaterdag al vanaf 11 uur op pad was met de neef van de vriend van mijn collega. Samen de toerist uit hangen in Shanghai (resultaat weer wat prachtige plaatjes), mooie buurten ontdekken en wat marktjes afgespeurd. Na afloop lekker gegeten en met een ploegje naar The Apartment (lounge/bar) geweest en dan om 3 uur ’s nachts er achter komen dat we zondag om 7 uur moeten vertrekken (eerst iemand bij het vliegveld afzetten)…
Ach.. we zijn nog jong.. (dacht ik ’s avonds heel stoer).
Maar dat korte nachtjes was het zo ontzettend waard!
Hangzhou wordt ook wel omschreven als de hemel op aarde. Een bekende spreuk: “Above there is heaven, below there is Hanzhou.”

Nou ik kan je vertellen, een prachtige stad. In het midden ligt het West Lake, een prachtig meer.
We hebben fietsen gehuurd en zijn het meer rond gefietst, onder het genot van een heerlijk warm zonnetje (wat ons achteraf 2 rode neuzen opleverden). Genoeg bekijks weer, gelukkig geen ongelukken, en dat is helemaal niet gek gedacht, als je ze soms snel ziet inhalen om even achter om te kunnen kijken. Alles wordt dan even voor lief genomen, als ze het gezicht achter die blonde haren maar even kunnen zien. Blijft een apart gevoel.
Voordat we met de high-speed train (300 km/h) terug gingen naar Shanghai, genoten van een lokale Chinese maaltijd. Of te wel, kippenpoten en dan niet wat wij gewend zijn, maar met poot en nagels alles er op en er aan. Dat was wel weer even een nieuwe uitdaging kan ik je zeggen.
Om 11 uur terug gezoefd naar Shanghai en meteen mijn bed in gedoken.. was helemaal niet erg.

Afgelopen dagen hebben we echt ontzettend lekker weer. Zo lekker dat ik vandaag de stoute schoenen, nou ja slippers maar heb aan getrokken. T-shirtje aan, 3-kwart broek, en dan nog zweten! En me maar verbazen over die rare chinezen die nog steeds in hun winterjas, wanten en sjaals om lopen. Maar die zullen wel denken, gekke Nederlander, wat gaat die over een maand nog aan (of beter gezegd ‘uit’) trekken als het dubbel zo warm is. Ach, zien we dan wel weer.. :)

Wist u trouwens dat alles went:
- muffe (gewassen!) handdoeken in je hotelkamer vinden
- drukkende menigte overal (!) maar ik krijg er ook al handigheid in
- de Chinese toiletten (oftewel gat in de vloer)
- het staren (ik heb het opgegeven, zelfs een boze blik, laat ze niet afschrikken)
- toeteren van taxichauffeurs, scooters, bussen, metro’s (en waarom?? Volgens mij weten ze het zelf ook niet eens)
- Chinezen op fiets bepakt en bezakt (tonnen water, kippen, oud papier, dekens)
- de schone straten wennen nooit (ongelofelijk, kan Europa nog wel wat van leren..!)
- ouders die willen dat je hun kinderen aan raakt (kind zit je ondertussen doodsbang aan te staren)

Vorige week donderdag naar het kinderziekenhuis van Shanghai geweest (stond een oproep op internet) om te helpen. Een praatje met de kinderen en/of de ouders hebben (dat lukte niet natuurlijk) maar een glimlach, spelletje, knuffel of tekening was vaak al genoeg. Dat heeft zeker indruk op mij gemaakt en zal ik vaker gaan doen. Ook het ziekenhuis maakte grote indruk op mij, met overal kris kras bedden in de kamers en op de gang. En net toen we een rondje deden werd er een kindje gereanimeerd op de gang vloer, was geen ruimte meer. Na afloop bleek dat hij het wel had gered, maar kon nog steeds niet meteen geopereerd worden, hoe nodig het ook was. Maar de vraag is, hoe vreemd is dat in zo’n ziekenhuis in Shanghai met 23 miljoen inwoners!

Nu mijn tas aan het inpakken voor een weekje Beijing, het is hier namelijk 1,5 week vakantie.
En stiekem alvast aftellen voor Hongkong (nog 4 weken). Maar overmorgen eerst die Chinese muur maar eens trotseren!

En heel stiekem al dromen over mijn backpack plannen door West-China aankomende zomer..!

Fijne dag nog allemaal..

Liefs en een knuffel vanaf mijn zonnige balkon in Shanghai..