My curiosity is my compass...

‘Is the school still open?’ vraag ik onschuldig. De man die naast me zijn handen staat te wassen, blijkt de directeur te zijn van de school (naja, stenen ruimte) achter ons. ‘Yes, maar vandaag is het zaterdag, dan zijn de kinderen vrij.’ Met het schaamrood op mijn kaken besef ik dat ik op gelukkige wijze onder mijn blunder uit kom. Niet wetende dat ik met mijn vraag iets heel anders bedoelde, begint hij druk te vertellen over zijn carriere. Naast de ‘wasbakken’ zie ik een stuk metaal overeind staan, met daarachter een grote hoop menselijke uitwerpselen, 3 meter verder op staat een metalen ‘glijbaan’. Het idee om met mijn billen van zo’n metalen plaat af te glijden lokt mij al niet aan, maar bij het zien van die berg poep op het einde ben ik helemaal overtuigd.

Hij is weer terug! Mijn harige zwarte vriend. Na enkele dagen spoorloos te zijn geweest, zat hij vanochtend weer keurig in het hoekje van het toilet naar mij te ‘gluren’. Voordat ik naar school loop, gluur ik nog even bij Sunera door een kiertje. ‘Heb je nog iets nodig meisje?’ Slaperig schud ze haar hoofd.
Ik ben er inmiddels achter gekomen dat dit haar tweede huwelijk is. Op 3-jarige leeftijd ‘trouwen’ de meisjes met een vrucht ‘beel’ genoemd (soort mango). Tussen 7-10 jaar ‘trouwen’ ze met de zon, vandaar dat ze deze lichtbol 12 dagen lang niet mogen zien. En rond hun 20e worden ze uitgehuwelijkt aan een man. Het idee er achter is dat meisjes door deze eerste 2 huwelijken nooit weduwe kunnen worden.

Ik loop het pad af, op weg naar school. Vanochtend stond er een pittige bergwandeling gepland; naar de Krishna tempel. Met een tijdslimiet van 2 uur (de kinderen moesten om 9 uur op school zijn), was flink doorlopen van groot belang.

Het komt niet vaak voor dat een verjaardag op een ‘goede dag’ valt, waardoor de priester langs kan komen. Met de hele familie zaten we vanochtend dan ook om de vader en de priester heen. Terwijl de priester hele lappen tekst brabbelde, werden er verschillende religeuze handelingen verricht met kruiden en producten, waar ik het bestaan niet eens van wist. Na ander half uur (dat na die pittige bergwandeling + gescheurde meniscus een zeer welkom rust moment was) ging iedereen weer verder met de dagelijkse gang van zaken.

‘s Middags tijdens de les lagen jongens van 18/19-jaar, half over elkaar heen om een puzzelstukje in de houten puzzel (6 stukjes voor 2-jarigen) te stoppen. Deze puzzles zijn door 1 van mijn Nederlandse gezinnen gedoneerd. Eerlijk waar, aan de oog-hand coordinatie mag nog wel wat gedaan worden hier!

*BAM* de motor slaat over de kop en landt aan de andere kant van de weg. De bestuurder van de vrachtwagen klimt uit zijn cabine, maar zodra de motorrijder beduusd overeind krabbelt sprint de vrachtwagen chauffeur er als een gek vandoor. Binnen enkele minuten is het halve dorp leeggelopen en staat iedereen al druk discusserend om de motor heen. Met open mond sta ik nog naar de wegrennende chauffeur te staren, maar na enkele vragen wordt het mij het een en ander duidelijk. In Nepal blijkt er de volgende wet te zijn. Indien je een ongeluk veroorzaakt, betaal je bij overlijden 25.000 rupees (230 euro; dit is voor de meeste mensen een half of heel jaarsalaris) aan de familieleden. Indien het slachtoffer niet verongelukt, moet je elk jaar, dat zelfde bedrag aan het slachtoffer betalen. Aangezien de vrachtwagens hier niet veel meer kosten, is de keus dus snel gemaakt… rennen!!!