‘Nee, mijn oma is al expired.’ Al grinnekend luister ik naar de moeder die in haar beste Engels (lees: Newari/Nepalees + handgebaren) de familiebanden probeert uit te leggen. We lachen om elkaars uitleg en beseffen allebei dat elke knik en/of bevestiging uit respect is en niet uit begrip. Zo kunnen wij eindeloze gesprekken voeren tijdens het koken, wassen en/of opstaan, zonder ook maar enig idee te hebben van de inhoud van het gesprek.

Samen met mijn kleine grote vriend loop ik naar school. In lange rijen staan de voertuigen (vaak zonder bestuurder) vanochtend weer voor de benzine pomp. In verband met het brandstof te kort (India heeft blijkbaar nog niet genoeg aan elektra) is het wachten op nieuwe aanvoer en dit kan soms dagen duren. De meeste bestuurders zijn gewoon naar het werk en krijgen vanzelf een seintje van de voorganger indien er weer een aantal liter brandstof is en ze aan de beurt zijn.

Tussen de government scholen en privescholen zitten grote verschillen. Op de privescholen worden alle vakken in het Engels (childs ??) gegeven, terwijl op de government scholen alleen het vak Engels niet in het Nepalees wordt gegeven. Elke government school vertegenwoordigd een politieke partij (‘leerkrachten’ die een andere partij aanmoedigen zijn dan ook niet welkom) en in de eerste maand zijn deze scholen druk bezig om campagne te voeren. Op de privescholen wordt de eerste maand geen lesgegeven omdat ze zieltjes proberen te winnen, waar vervolgens de rest van het jaar niet meer naar wordt omgekeken. Na de eerste verloren maand van beide scholen wordt er dan eindelijk gestart en werken beide scholen toe naar de beruchte SLC toets. Een toets waar je alleen met het juist noteren van je naam al zou kunnen slagen (norm: 30% goed). De ‘beste school’ hier in de omgeving heeft een slagingspercentage van 93%, waardoor deze met 1500 studenten, klassen van 90 leerlingen (!) in 1 lokaal, dan ook bomvol zit. De schoolboeken worden gedrukt door de overheid en ook daar voert de politiek een gemeen spelletje. Boeken met een sterke rechtse of juist linkse voorkeur worden uitgebracht en tevens met veel grammaticale spelfouten! De leerkrachten op een government school zijn hun baan voor hun leven zeker. De overheid verzorgt ‘maand-trainingen’ voor de leerkracht waarbij ze de eerste dag een handtekening zetten van aanwezigheid om op de laatste dag een certificaat overhandigd te krijgen. Voor elk uitgegeven certificaat krijgt de leerkracht en de school een bepaald geldbedrag wat vervolgens weer in de campagne gestoken wordt. Op de privescholen worden cursussen iets serieuzer genomen, maar na al het ‘ja-en-amen’ geknik gaat iedereen de volgende dag gewoon terug naar de routine (luister en dicteer). Pragya (leerling) zei gisteren nog (terwijl wij aan het knutselen waren met papier-mache): ‘In ons schoolboek LEES ik ook wel eens over art.’ Meisje had geen idee wat dat eigenlijk is.

‘Kunt u dit voor mij in de prullenbak gooien?’ vraag ik beleefd nadat ik het laagje plastic van de fles mineraalwater heb afgewikkeld. ‘Ja, natuurlijk!’ En de verkoper gooit het plastic over de toonbank in de struiken. - afvalbeleid

‘In Madrid sta ik altijd iets later op,’ zeg ik tegen de vader. ‘Word je dan niet wakker van de zon?’ vraagt hij verbaasd. ‘Nee, wij hebben speciale gordijnen, met een extra laagje, die de zon tegen kunnen houden.’ - Tsjah, gekke white people.

‘Nu twijfel ik altijd, moet ik nu links voor laten gaan?’ vraag ik terwijl hij achter bij mij op de motor zit (hier wordt op de linkerweghelft gereden). ‘Nee, waarom? Wie het eerst komt die mag het eerst.’ – verkeersregels: vooral niet te moeilijk doen.

‘Juf, je vertelde ons gisteren over Sinterklaas, maar wat is eigenlijk een ‘schoorsteen’? vraagt Anish de volgende ochtend. ‘Ehm…..’

Zingend passeert hij mij. De andere studenten komen niet meer bij van het lachen. ‘Wat?’ vraag ik verbaasd. ‘Hij zingt: haar huid is zo wit..
tralala’

We zitten in een ‘soort van’ restaurant en er schiet een rat (ja werkelijk! Een rat) over mijn voeten. ‘Als dit in Nederland zou gebeuren, dan zou iedereen meteen opstaan en uit het restaurant lopen,’ zeg ik. Zoon: ‘Maar wie gaat dan de rekening betalen?’

Aangezien ik morgenvroeg de terugreis naar Kathmandu zal gaan maken is dit mijn laatste volledige dag in Hetauda. Mijn laatste dag school, mijn laatste gesprekken, mijn laatste dag met de kinderen en mijn laatste dag met de familie…

Ik kijk erg tegen het afscheid nemen op... ondanks dat ik weet dat dit geen 'goodbye' is, maar een 'see you later'....