I’ve got thoughts more tangled than my headphones.

Ik kan wel door de grond zakken. Een luxe touringcar (van India naar Kathmandu) rijdt voorbij en bij het zien van een ‘white person’ beginnen de toeristen uitbundig te zwaaien. Vanuit hun zachte stoelen (met rugleuning), een flesje (koud) water in de hand en de airco al blazend in hun gezicht zie ik ze hardop denken: ‘Arm kind, hoe is zij daar nu beland…Wat moet ze daar?’ Van de vrouwen in de bus gaat mijn blik naar de vrouwen naast me bij de rivier. Gehurkt wast de een haar gezicht en de ander wast haar kurta (soort jurk) door deze over een ruwe steen te wrijven…

Heeft het te maken met geluk? Geluk dat je wordt geboren in een wereld met technologie, politieke stabiliteit en een ‘back-up’ plan voor ouderen en zieken? Of heeft het te maken met het lot? Heeft het zo moeten zijn dat deze vrouwen hier geboren moesten worden, omdat ze alles doen en laten voor hun religie en daardoor (lichamelijk) sterker zijn dan de meeste ‘white people’ die ik ken.

Of leeft iedereen uiteindelijk gewoon het leven dat ze in de schoot geworpen krijgen. Worden we de personen die we nu zijn, door de armoede of juist de luxe die we bezitten. Zitten de ‘white people’ met een bord warm eten op school voor de televisie te kijken naar beelden over een derde wereld land en zappen naar het zien van al die ellende maar snel door naar een amusement programma. En denken de ‘locals’ al wassend in de rivier, als de zoveelste touringcar voorbij rijdt: ‘ Arme mensen, wat een lange reis helemaal vanuit India.’ En ben ik misschien wel gewoon die dwaas die nu in de war is en het gevoel heeft dat ze met haar ene been in die ene wereld staat, terwijl haar andere been het gevoel heeft hier thuis te horen…