Perspective...

“Dit water kun jij wel drinken. Misschien wat bacterien, maar verder is het schoon, kijk maar..” (…perspectief…) Met zijn handen vormde hij een kommetje om het water dat vanaf de berg via een ijzeren buis naar het riviertje stroomde op te vangen. Na 3 zwetende klim uurtjes, stonden we halverwege de berg in Pokhara en waren we inmiddels door ons mineraalwater heen. Twijfelend keek ik naar het ‘schone’ water dat hij naar binnen slurpte. Het waterzuiverings experiment met mijn kinderen schoot door mijn hoofd, maar met het vooruitzicht van nog een aantal klimuren besloot ik toch de gok maar te wagen.

Enkele uren later stonden we beneden om de overtocht met ons bootje terug naar Pokhara te maken. Pokhara staat er om bekend dat het een regenstad is en een klein half uurtje later (en midden op het water) werd dit bevestigd. De regen viel met bakken uit de hemel, de wind begon te waaien en het water sloeg aan alle kanten om ons heen. Niet veel later had ook de bliksem zijn weg naar het meer gevonden. “Roeien!!” Schreeuwde ik. “Met onweer op het water zijn is het domste wat je kunt doen!” Ik zag zijn blik angstig heen en weer vliegen: “Kijk die golven, als het water in de boot komt, dan zinken we. Ik weet het zeker, we gaan verdrinken hier!” Vol verbazing draaide ik mij om: “You silly, het is een meer, geen zee! En nu roeien, want anders komen we nooit aan de overkant!” Als een gek duwde ik de peddel door het water. Hij zat roerloos op het achterste bankje in de boot angstig te kijken naar de golven die alsmaar dichter bij de rand van onze boot kwamen. Geergerd peddelde ik voor twee en toen we uiteindelijk na een slopende 30 minuten aan wal stonden kon ik mijzelf wel voor mijn kop slaan. Je bent alleen maar bang voor dingen waar je geen controle over hebt. Voor mij was het het onweer, voor hem het niet hebben van een zwemdiploma…. (…perspectief…)
Na 2 heerlijke dagen in de natuur, legde ik mijn benen onder de stoel van de buschauffeur om vervolgens met zo’n 50 man en 20 grote zakken rijst, in een klein busje de 9 uur durende rit terug naar Hetauda te maken. Ach, wij kunnen tenminste zitten, dacht ik toen ik de mensen in het gangpad zag staan. (…perspectief…) De slechte wegen in combinatie met de fanatieke chauffeur zorgden ervoor dat onze eerste pauze pas 5 uur later zou zijn, maar goed dat ik dat van te voren niet wist.

Al schuddend schrik ik wakker uit mijn droom. Het is inmiddels 5.30 uur en zijn nichtje vind dat ze nu wel lang genoeg op mij heeft gewacht. Ik sta op en loop met mijn slaperige hoofd naar het hokje met de tap om mij een beetje op te frissen. De was hangt alweer, het ontbijt en de lunch staat op het vuur en ik voel mij ernstig schuldig over mijn ‘uitslapen’. Ik neem mezelf voor om morgenochtend mijn klok om 4.45 uur te zetten, zodat ik ook een keer de ‘vroege vogel’ ben. Sunira sleurt mij mee naar de tuin, waar ze vol trots haar aardbeienplantje aan mij laat zien. Ze plukt de enige groeiende aardbei, wast hem met water uit de regenton en legt hem in mijn hand. We kijken elkaar lachend aan en dankbaar stop ik de aardbei in mijn mond. “Kijk, ik heb een ‘magic-plant’.” Met haar handen giet ze een aantal waterdruppels uit de regenton op de bladeren van een grote plant. Aangezien het blad geen nerven heeft blijven de druppels liggen en kan ze deze met hand bewegingen heen en weer laten glijden. Samen zitten we een poosje op onze billen te kijken naar haar ‘magic-plant’ en denk ik aan het speelgoed van mijn 10-jarige leerlingen. (…perspectief…)

‘Is Sunira ziek?’ vraag ik in alle onschuld de volgende ochtend (zelfs 4.45 was niet vroeg genoeg!). ‘Nee hoor, ze zit in het hok.’ Meteen schiet mij het verhaal van Jip en Janneke door het hoofd, dat mijn moeder aan mij voorlas; ze worden opgesloten in de schuur omdat ze het beeldje van de haan hebben gebroken. Ik durf niets meer te vragen.
Maar wanneer ik na mijn lessen om 20.00 uur thuis kom en ze mij niet rennend tegemoet kom doe ik nog een poging: “Goh, wat jammer dat Sunira deze lekkere ‘samusa’ mist.” Haar moeder kijkt mij lachend aan: ‘Nee joh, ik heb haar dit net gebracht.’ Met alleen maar meer vraagtekens en terugdenkend aan de keren dat ze fluisterde: “Ik moet nu gaan, anders slaat mijn vader mij” trek ik de stoute schoenen aan.“Wat heeft ze gedaan, waardoor ze nu in het hok moet zitten?” Haar moeder lacht en begint aan mij uit te leggen dat meisjes op de leeftijd van 7, 8, 9 en 10 jaar (afhankelijk van de maanstand) voor 12 dagen opgesloten worden. Ze mogen niet in aanraking komen met zonlicht, dit alleen maar met de goede bedoelingen om haar ongesteldheid in een later stadium te kunnen verlichten. (…perspectief…)

Ik maak mij klaar voor mijn 4e Newari (etnic group) viering. Vanavond vieren we met alle Newari’s van Hetauda dat een van de baby’s voor het eerst rijst gaat eten. Lachend trek ik mijn (allesbedekkende) jurk aan en denk…

Life is all about perspective…